ក្រោមកំដៅសូរសែងប្រហែលជាម៉ោង១ និង៤៥នាទី យុវជន យុវនារីមួយក្រុមកំពុងតែ
សស្រាក់សស្រាំនឹងកិច្ចការងារក្នុងបរិវេណផ្ទះស្នាក់នៅរបស់ពួកគេ នាថ្ងៃអាទិត្យដែល
ជាថ្ងៃឈប់សម្រាកពីការសិក្សានៅសាលារៀន។ ក្រុមយុវជន យុវនារីទាំងនេះមាន
សមាជិកចំនួន៦នាក់ ក្នុងនោះមានប្រុស៤នាក់ និងស្រី២នាក់ ដែលមកពីឃុំត្រពាំងជរ
ស្រុកឳរ៉ាល់ ខេត្តកំពង់ស្ពឺ។ ពួកគេកំពុងបន្តការសិក្សានៅភ្នំពេញដែលមាន ៥នាក់កំពុង
សិក្សានៅវិទ្យាល័យសម្តេច ហ៊ុន សែន ភ្នំពេញថ្មី និងមា្នក់ទៀតនៅ សាកលវិទ្យាល័យ
វេសស្ទើនផ្នែកអក្សរសាស្រ្តអង់គ្លេស។ ពួកគេជាយុវសិស្ស និងនិសិត្សក្រីក្រដែលត្រូវ
បាន អង្គការសាលាទ្រទ្រង់អន្តរជាតិ (Sustainable School International) ជួយជ្រោមជ្រែងលើការស្នាក់នៅនិងផ្តល់ប្រាក់ឧបត្ថម្ភជាប្រចាំខែ។
គូសបញ្ជាក់ផងដែរថា អង្គការទ្រទ្រង់សាលាអន្តរជាតិនេះត្រូវបានបង្តើតឡើងដោយ
អ្នកស្រី ខារី (Kari) តាំងពីឆ្នាំ២០០២មកម្លេះ និងមានលោក ស៊ឹក យឹន ជាប្រធានអង្គការ
ប្រចាំនៅទីក្រុងភ្នំពេញ។ គោលបំណងក្នុងការបង្កើតអង្គការនេះឡើងគឺដើម្បីជួយដល់
សិស្ស និស្សិតក្រីក្រ ខ្វះខាតលទ្ធភាពឲ្យបន្តការសិក្សាទៅមុខទៀតបាន។ គោលដៅមុន
ដំបូងរបស់អង្គការនេះគឺនៅស្រុកឳរ៉ាល់ ខេត្តកំពង់ស្ពឺ ដែលរួមបញ្ចូលទាំងជនជាតិសួយ
នៅទីនោះផងដែរ។
បើតាមសំដីលោក សែម គង់ ដែលជាប្រធានក្រុមនៃយុវសិស្សទាំងនោះបានឲ្យដឹងថា
សព្វថ្ងៃ ពួកគេសូវជាមានបញ្ហាលើជីវភាពប៉ុន្មានទេ ដោយសារអង្គការបានផ្តល់កន្លែង
ស្នាក់នៅ និងប្រាក់ឧបត្ថម្ភក្នុង១ខែ ៥០ដុល្លារ និងថ្លៃបង់សាលាសំរាប់អ្នកសិក្សានៅ
សាកលវិទ្យាល័យដូចជារូបគាត់។ ប៉ុន្តែគាត់បានបញ្ជាក់ទៀតថា អ្វីដែលពួកគាត់ខ្វះខាត
នោះគឺសំភារៈសិក្សាដូចជា សៀវភៅអាន និងការបណ្តុះបណ្តាលចំណេះដឹងបន្ថែម
ដូចជាភាសាអង់គ្លេសជាដើម។
ដើម្បីឆ្លើយតបទៅនឹងតំរូវការខ្វះខាតរបស់ប្អូនៗដែលមកពីស្រុកឳរ៉ាល់ទាំងអស់នោះ
លោកស្រី ភូ ចិរយា ដែលជាប្រធានក្រុមយុវជនខ្មែរដើម្បីអភិវឌ្ឍន៍ បានឧបត្ថម្ភសៀវភៅ
អានជាច្រើន និងជាពិសេស លោកស្រីនិងសមាជិកក្រុមបានផ្តល់នូវវគ្គបណ្តុះបណ្តាល
ដល់ប្អូនៗទាំងអស់នោះជារៀងរាល់ថ្ងៃអាទិត្យចាប់ពីម៉ោង២ដល់៤រសៀល។
ពួកគេមានការសប្បាយរីករាយយ៉ាងខ្លាំងដែលបានជំនួយពីមជ្ឈដ្ឋានខាងក្រៅជួយជ្រោម
ជ្រែងលើជីវភាពរស់នៅ និងការសិក្សាដូច្នេះ។ ប្អូនស្រី ជន់ រ៉ាម អាយុ១៨ឆ្នាំ រៀនថ្នាក់ទី៩
នៅវិទ្យាល័យសម្តេច ហ៊ុន សែន ភ្នំពេញថ្មី ដែលជាជនជាតិសួយតែម្នាក់គត់ក្នុងចំណោម
សមាជិកទាំង៦នាក់ បាននិយាយថា៖ «កុំតែបានអង្គការជួយ ម្លេះប្រហែលជាខ្ញុំមិនមានមុខ
នៅទីនេះទេមើលទៅ បើនៅស្រុកខ្ញុំមានត្រឹមតែអនុវិទ្យាល័យហ្នឹង ហើយខ្ញុំសប្បាយចិត្ត
ពេលដែលបានបងស្រី ភូ ចរិយា មកជួយបង្រៀនអង់គ្លេសនៅផ្ទះអញ្ចឹង ព្រោះខ្ញុំអត់លុយ
ទៅរៀនគួរអង់គេ្លសនឹងគេ រៀនតែតាមសៀវភៅនៅសាលារដ្ឋ។»
ពួកគេនឹងក្លាយជាក្តីសង្ឃឹមរបស់អ្នកស្រុកឳរ៉ាល់ទាំងឡាយ ព្រោះពួកគេសុទ្ធតែមាន
បំណងប្រាថ្នារៀងៗខ្លួនដែលមានអ្នកខ្លះចង់ក្លាយជាគ្រូបង្រៀន វិស្វករ វេជ្ជបណ្ឌិត និងអ្នកខ្លះទៀតស្រឡាញ់ខាងវិស័យកសិកម្ម។
…………………………
Filed under: បទយកការណ៍:feature | Tagged: ជនជាតិសួយ, យុវជនខ្មែរដើម្បីអភិវឌ្ឍន៍, ស្រុកឳរ៉ាល់, អង្គការទ្រទ្រង់សាលាអន្តរជាតិ |
ខុសពីខ្ញុំកាលទៅរៀននៅភ្នំពេញ ដេកនៅនឹងវត្ត មិនដែល
ស្គាល់ពីជីវភាពបែបនេះឡើយ។ពិតជាសំណាងរបស់យុវសិស្សជំនាន់នេះ។
តាមពិតទៅ ការនៅវត្តក៏ជាសំណាងមួយដែរ! មិនមែនមនុស្សរាល់គ្នាសុទ្ធតែមានឳកាសបាននៅវត្តនោះទេ!